Dag 18: Terrourisme

Ik lees dat men het terrourisme wil bevorderen In Japan. De Olympische spelen moeten een belangrijke impuls zijn, zo lees ik. Dan verwacht Premier Shinzo Abe dat het aantal terrouristen de 20 miljoen passeert. In 2050 moeten er dat 50 miljoen worden. Dat is in een land dat erg buitenlanderschuw is nogal wat. Vooral uit Azië verwacht Shinzo Abe veel bezoekers. China heeft er nu al 100 miljoen en Korea 15 miljoen en Thailand 35 miljoen. En de Fillipijnen een slordige 6,6 miljoen. Vakantie vieren is hot. In 1960 ging nog niemand op vakantie.

Continue reading “Dag 18: Terrourisme”

Dag 26 Verstenen

De tempel Ryoan-ji is wereldvermaard omdat er een zentuin ligt met 15 stenen en daaromheen riviergrind geharkt. Waar je ook staat, je ziet één steen niet. Ik las daarover toen ik in Nederland was. Ik zocht de foto’s op op internet. Welk briljant wiskundig brein had dat bedacht, zo contempleerde ik. Ik schreef er zelfs over. Dat je dat niet alleen kon ontwerpen, maar ook, dat je er zo maar op komt. Ik zet 15 stenen zo neer dat je er steeds maar 14 ziet. In mijn fantasie waren ze allemaal even groot. Ik had enkelvoudig beeld van een eeuwenoud volk dat al in 1450 tot zo’n werk in staat was. En ook het beeld dat alle Japanners nog half samurai zijn, de Keizer nog invloed heeft op het dagelijks leven en vooral dat het er heel duur is. Ik blijf ‘ollander.

Continue reading “Dag 26 Verstenen”

Dag 31: paspoort

Paspoort kwijt. Voor het eerst in mijn leven. Natuurlijk ligt daar weer een menselijke, al te menselijke conditie aan ten grondslag. De afgelopen halve eeuw dat ik reisde, legde ik mijn paspoort op een veilige plek op mijn verblijfplaats en dacht pas weer aan dat absurde document, maar oh zo betekenisvol voor mensen die denken dat grenzen bestaan en vooral degenen die er een muur op kunnen bouwen, op de dag van vertrek. De dag van terugkeer werd het paspoort dan veilig opgeborgen op een makkelijk te bereiken plek, zoals een jaszak en vier keer getoond. Een keer bij de balie van de luchtvaartmaatschappij, een keer bij de douane en vaak een keer bij het instappen van het vliegtuig. En op de aankomstplek, een keer aan de douane. Dat was het wel. Maar als je dat illusoir boekje met stempels niet hebt, kom je het land niet meer uit.

Continue reading “Dag 31: paspoort”

Dag 36: Noh

Vandaag naar een voorstelling geweest van het Noh Theater. Een vorm van muziek theater dat al in de 14de eeuw bestond en zij definitieve vorm vond in de 16de. Het is extreem gecodificeerd. Mensen die van innovatie houden zijn hier niet welkom. Zover ik begrijp is een voorstelling van Noh de afgelopen eeuwen niet veranderd. Het houdt een toneelstuk in met dans en muziek.

Continue reading “Dag 36: Noh”

Dag 38: Hiroshima mon amour

Hiroshima mon amour. 75 jaar geleden vielen twee atoombommen op Nagasaki en Hiroshima. Dat is inmiddels zo lang geleden dat het geschiedenis is geworden. Niets van wat we zien in onze reis van 6 weken wijst naar deze gebeurtenissen.

Dat geldt overigens voor alle gebreken die de mensheid op andere plekken openlijk kwellen. Geen zwervers, geen armoe, geen sexuele uitbuiting, geen misdaad, geen ernstige ziekten. Ooit waren de Yakuza, de Japanse maffia, een duidelijk deel van het Japanse straatbeeld. Nu is het een misdaad om lid te zijn van de Yakuza en dus zie je die niet meer. Maar betekent dat ook dat ze weg zijn? In veel films zie je geweld door jongeren tegen bejaarden en zwervers, zoals in de film Tokyo Godfathers uit 2003. Twee gestalts waarvan we niet kunnen uitmaken wat er gebeurt en wat niet, anders dan dat we het ons zouden kunnen voorstellen. Geen Yakuza meer? Heeft Takeshi Kitano dan al zijn films uit zijn duim gezogen? Volgens de media wel. Ik lees allerlei zoetsappige verhalen over ex yakuza die aan het soliciteren zijn en hun tatoeages weg laten branden en andere die nu een Udon restaurant hebben.

Continue reading “Dag 38: Hiroshima mon amour”