Dag 38: Hiroshima mon amour

Hiroshima mon amour. 75 jaar geleden vielen twee atoombommen op Nagasaki en Hiroshima. Dat is inmiddels zo lang geleden dat het geschiedenis is geworden. Niets van wat we zien in onze reis van 6 weken wijst naar deze gebeurtenissen.

Dat geldt overigens voor alle gebreken die de mensheid op andere plekken openlijk kwellen. Geen zwervers, geen armoe, geen sexuele uitbuiting, geen misdaad, geen ernstige ziekten. Ooit waren de Yakuza, de Japanse maffia, een duidelijk deel van het Japanse straatbeeld. Nu is het een misdaad om lid te zijn van de Yakuza en dus zie je die niet meer. Maar betekent dat ook dat ze weg zijn? In veel films zie je geweld door jongeren tegen bejaarden en zwervers, zoals in de film Tokyo Godfathers uit 2003. Twee gestalts waarvan we niet kunnen uitmaken wat er gebeurt en wat niet, anders dan dat we het ons zouden kunnen voorstellen. Geen Yakuza meer? Heeft Takeshi Kitano dan al zijn films uit zijn duim gezogen? Volgens de media wel. Ik lees allerlei zoetsappige verhalen over ex yakuza die aan het soliciteren zijn en hun tatoeages weg laten branden en andere die nu een Udon restaurant hebben.

Continue reading “Dag 38: Hiroshima mon amour”

Dag 40

Hiroshima mon Amour. Dag 3 over de grootste bedreiging van het menselijke ras. Over de literatuur die verschijnt na de bom zegt Daniela Tan in Literature and The Trauma of Hiroshima and Nagasaki: “Atomic bomb literature understands the existence of nuclear weapons as a central problem of society and human civilization.” Ze zegt over de literaire werken dat het veelal ooggetuigenverslagen zijn met een ik-perspectief. “In sum, writing about the unspeakable means to speak out and by doing so to fall short – a paradox that authors of atomic bomb literature confront. Memory is not linear. Occasionally, the separation into the I-who-tells and the I-who-experiences, both aspects of the same self but located at different points along the spatiotemporal continuum, disturbs the orientation.”

Continue reading “Dag 40”