Japan – Page 2 – Japan the Project

January 28, 2019

Dag 36: Noh

Vandaag naar een voorstelling geweest van het Noh Theater. Een vorm van muziek theater dat al in de 14^de eeuw bestond en zij definitieve vorm vond in de 16^de. Het is extreem gecodificeerd. Mensen die van innovatie houden zijn hier niet welkom. Zover ik begrijp is een voorstelling van Noh de afgelopen eeuwen niet veranderd. Het houdt een toneelstuk in met dans en muziek.

January 29, 2019January 29, 2019

Dag 37: Eloi en Morlocks

Ik werd geboren in een gezin dat het geloof van de Jehovah’s getuigen aanhing. Pure kindermishandeling. Al op mijn 8^ste dacht ik, die gasten zijn gek en kreeg ik straf omdat ik slimme vragen stelde. Nu Sét 8 is en ons bestaan aan een zeer kritisch onderzoek onderworpen wordt en hij er zelfs een website over bijhoudt, https://sabyavanelswijk.wixsite.com/hetleveninjapan kan ik me weer verplaatsen in dat kind van 8 dat ik toen was. Ik heb nog een bijzondere foto van mijzelf als 8 jarige met een Indianen tooi. Ik was Winnetoe en op zoek naar mijn vriend Old Shatterhand. Er is verder weinig veranderd. Ik voel de houten bijl die mijn vader maakte van spaanplaat, met grijs en al, nog in mijn hand.

February 4, 2019

Dag 38: Hiroshima mon amour

Hiroshima mon amour. 75 jaar geleden vielen twee atoombommen op Nagasaki en Hiroshima. Dat is inmiddels zo lang geleden dat het geschiedenis is geworden. Niets van wat we zien in onze reis van 6 weken wijst naar deze gebeurtenissen.

Dat geldt overigens voor alle gebreken die de mensheid op andere plekken openlijk kwellen. Geen zwervers, geen armoe, geen sexuele uitbuiting, geen misdaad, geen ernstige ziekten. Ooit waren de Yakuza, de Japanse maffia, een duidelijk deel van het Japanse straatbeeld. Nu is het een misdaad om lid te zijn van de Yakuza en dus zie je die niet meer. Maar betekent dat ook dat ze weg zijn? In veel films zie je geweld door jongeren tegen bejaarden en zwervers, zoals in de film Tokyo Godfathers uit 2003. Twee gestalts waarvan we niet kunnen uitmaken wat er gebeurt en wat niet, anders dan dat we het ons zouden kunnen voorstellen. Geen Yakuza meer? Heeft Takeshi Kitano dan al zijn films uit zijn duim gezogen? Volgens de media wel. Ik lees allerlei zoetsappige verhalen over ex yakuza die aan het soliciteren zijn en hun tatoeages weg laten branden en andere die nu een Udon restaurant hebben.

February 6, 2019

Dag 39: Wat is de mens

Denkend aan de atoombommen die Hiroshima en Nagasaki verwoest hebben, vraag ik me af wat de mens is, die werkstukken kan voortbrengen zoals Symphonia Concertante KV 364 van Wolfgang Amadeus Mozart en bommen kan gooien op steden die 70 jaar lang misère uitstorten op een hele bevolking.

Ook dat het geheugen zo kort is. Dat we nu weer bezig zijn met het dreigen en verder opbouwen van arsenalen met dit demonisch tuig, om ons te kunnen verdedigen en dat onze vliegtuigen ze wel moeten kunnen droppen op de vijanden.

February 10, 2019February 10, 2019

Dag 40

Hiroshima mon Amour. Dag 3 over de grootste bedreiging van het menselijke ras. Over de literatuur die verschijnt na de bom zegt Daniela Tan in Literature and The Trauma of Hiroshima and Nagasaki: “Atomic bomb literature understands the existence of nuclear weapons as a central problem of society and human civilization.” Ze zegt over de literaire werken dat het veelal ooggetuigenverslagen zijn met een ik-perspectief. “In sum, writing about the unspeakable means to speak out and by doing so to fall short – a paradox that authors of atomic bomb literature confront. Memory is not linear. Occasionally, the separation into the I-who-tells and the I-who-experiences, both aspects of the same self but located at different points along the spatiotemporal continuum, disturbs the orientation.”

January 31, 2019December 12, 2020

Dag 42: cogito ergo ambulo

Toen we 6 weken geleden aankwamen op Narita Airport, hadden we niet meer in ons hoofd dan de vele boeken, films, kunstwerken en verhalen uit kranten en foto’s uit het boek De ontdekking van Japan van Ed van der Elsken. Ik was er 20 jaar geleden een keer een week geweest, het was en bleef een droom maar een te dure droom. Ik herinner me alleen de winkelstraten van Ginza, de paleistuinen en dat een grapefruit 10 euro koste op straat en we voor 300 dollar per nacht een hotelkamer hadden waar net de koffer in paste. Donna zat nog in de kinderwagen.

Ervaren is de krachtigste vorm van kennen. Het leert je veel over de wereld en veel over jezelf. Ik kan alleen maar hetzelfde zeggen als Ed van der Elsken. “Beroof desnoods een bank maar ga”. En “Laat jezelf zien.” Of zoals Nietzsche een beetje plat zei: Het leven zet aan tot denken en het denken tot leven. Onze vriend wandelde het liefst alleen. Dat is een gemis, dat alleen, hoe mooi Sils Maria ook is.