Dag 30 Osaka
Alles komt in drieën, behalve de rest. Osaka is de derde stad die we bezoeken. Osaka kent zelf ongeveer 3 miljoen inwoners en als iedereen komt shoppen, zijn er 4,5 miljoen aanwezigen. Samen met Kyoto en steden zoals Nara wordt het Groot-Osaka genoemd. Daarin leven ongeveer 20 miljoen mensen. De treinreis van het centrum van Kyoto naar het centrum van Osaka duurt een ruim halfuur. Alleen maar stad aan beide zijden van het spoor. In de verte de bergen.
Continue reading “Dag 30 Osaka”Slangen
Dag 31: paspoort
Paspoort kwijt. Voor het eerst in mijn leven. Natuurlijk ligt daar weer een menselijke, al te menselijke conditie aan ten grondslag. De afgelopen halve eeuw dat ik reisde, legde ik mijn paspoort op een veilige plek op mijn verblijfplaats en dacht pas weer aan dat absurde document, maar oh zo betekenisvol voor mensen die denken dat grenzen bestaan en vooral degenen die er een muur op kunnen bouwen, op de dag van vertrek. De dag van terugkeer werd het paspoort dan veilig opgeborgen op een makkelijk te bereiken plek, zoals een jaszak en vier keer getoond. Een keer bij de balie van de luchtvaartmaatschappij, een keer bij de douane en vaak een keer bij het instappen van het vliegtuig. En op de aankomstplek, een keer aan de douane. Dat was het wel. Maar als je dat illusoir boekje met stempels niet hebt, kom je het land niet meer uit.
Continue reading “Dag 31: paspoort”Supermarkten
Dag 32: Pure porno
Een convenientstore is iets wat het midden houdt tussen een goedkope hapjeszaak en een mini supermarket. Je kunt er een al dan niet op te warmen maaltijd krijgen, altijd in plastic, zuivel en bananen, nootjes en snacks en patat, ook in plastic, wat algemene huiswaren van zeep tot afwas sponsjes, alles in plastic, algemene tijdschriften dagbladen en er staat een heel schap met pornotijdschriften en ook hier alles in plastic. En niet te vergeten soep die kun je in plastic bakjes opscheppen. De hele winkel stinkt ernaar. De zaterdagse inkopen worden er niet gedaan. Soms omringen de convenientstores een supermarkt.
Continue reading “Dag 32: Pure porno”Dag 34: Heat
Natuurlijk kent iedereen de uitstekende vertaling van het boek La condition humaine uit 1933 dat onovertreffelijk vertaald werd door E. Du Perron, als het menselijk tekort, de niet zo fortuinlijke vriend van Menno ter Braak.
Continue reading “Dag 34: Heat”Dag 35: La condition humaine
We zijn nog een dag naar Osaka gegaan. Het eten in Japan is anders dan in de rest van de wereld, maar zeker dat wat ze maken in de terrouristenplekken in Kyoto, heeft de neiging om zich aan te passen aan wat de restauranthouders denken dat terrouristen willen. Daarnaast is het wel een keuken met duizenden liflafjes en is de smaak van dashi, umami, de vijfde smaak, naast zoet zuur bitter en zout, maar de keuken is voor ons wat ongedifferentieerd. Ook hier mierenneuken op de vierkante millimeter. De typische eigenschap van echt verse vis is dat het smaakloos en geurloos is. Dus sashimi en shushi zijn op hun best als je alleen de textuur hebt om het verschil te merken tussen de 100den soorten vis en schelpdieren die ze hier serveren. Hoe smaaklozer hoe beter. En hier hebben ze de beste. Je wilt nergens op de wereld meer sashimi, als je het in Osaka of Tokyo hebt gegeten. De variëteit is onovertroffen en in sommige gevallen leeft de vis of het beest nog, en dan niet bij wijs van spreken. Honit soit que mal y pense, want wij eten ook oesters.
Continue reading “Dag 35: La condition humaine”Dag 36: Noh
Vandaag naar een voorstelling geweest van het Noh Theater. Een vorm van muziek theater dat al in de 14de eeuw bestond en zij definitieve vorm vond in de 16de. Het is extreem gecodificeerd. Mensen die van innovatie houden zijn hier niet welkom. Zover ik begrijp is een voorstelling van Noh de afgelopen eeuwen niet veranderd. Het houdt een toneelstuk in met dans en muziek.
Continue reading “Dag 36: Noh”Dag 37: Eloi en Morlocks
Ik werd geboren in een gezin dat het geloof van de Jehovah’s getuigen aanhing. Pure kindermishandeling. Al op mijn 8ste dacht ik, die gasten zijn gek en kreeg ik straf omdat ik slimme vragen stelde. Nu Sét 8 is en ons bestaan aan een zeer kritisch onderzoek onderworpen wordt en hij er zelfs een website over bijhoudt, https://sabyavanelswijk.wixsite.com/hetleveninjapan kan ik me weer verplaatsen in dat kind van 8 dat ik toen was. Ik heb nog een bijzondere foto van mijzelf als 8 jarige met een Indianen tooi. Ik was Winnetoe en op zoek naar mijn vriend Old Shatterhand. Er is verder weinig veranderd. Ik voel de houten bijl die mijn vader maakte van spaanplaat, met grijs en al, nog in mijn hand.
Continue reading “Dag 37: Eloi en Morlocks”Dag 38: Hiroshima mon amour
Hiroshima mon amour. 75 jaar geleden vielen twee atoombommen op Nagasaki en Hiroshima. Dat is inmiddels zo lang geleden dat het geschiedenis is geworden. Niets van wat we zien in onze reis van 6 weken wijst naar deze gebeurtenissen.
Dat geldt overigens voor alle gebreken die de mensheid op andere plekken openlijk kwellen. Geen zwervers, geen armoe, geen sexuele uitbuiting, geen misdaad, geen ernstige ziekten. Ooit waren de Yakuza, de Japanse maffia, een duidelijk deel van het Japanse straatbeeld. Nu is het een misdaad om lid te zijn van de Yakuza en dus zie je die niet meer. Maar betekent dat ook dat ze weg zijn? In veel films zie je geweld door jongeren tegen bejaarden en zwervers, zoals in de film Tokyo Godfathers uit 2003. Twee gestalts waarvan we niet kunnen uitmaken wat er gebeurt en wat niet, anders dan dat we het ons zouden kunnen voorstellen. Geen Yakuza meer? Heeft Takeshi Kitano dan al zijn films uit zijn duim gezogen? Volgens de media wel. Ik lees allerlei zoetsappige verhalen over ex yakuza die aan het soliciteren zijn en hun tatoeages weg laten branden en andere die nu een Udon restaurant hebben.
Continue reading “Dag 38: Hiroshima mon amour”Dag 39: Wat is de mens
Denkend aan de atoombommen die Hiroshima en Nagasaki verwoest hebben, vraag ik me af wat de mens is, die werkstukken kan voortbrengen zoals Symphonia Concertante KV 364 van Wolfgang Amadeus Mozart en bommen kan gooien op steden die 70 jaar lang misère uitstorten op een hele bevolking.
Ook dat het geheugen zo kort is. Dat we nu weer bezig zijn met het dreigen en verder opbouwen van arsenalen met dit demonisch tuig, om ons te kunnen verdedigen en dat onze vliegtuigen ze wel moeten kunnen droppen op de vijanden.
Continue reading “Dag 39: Wat is de mens”Dag 40
Hiroshima mon Amour. Dag 3 over de grootste bedreiging van het menselijke ras. Over de literatuur die verschijnt na de bom zegt Daniela Tan in Literature and The Trauma of Hiroshima and Nagasaki: “Atomic bomb literature understands the existence of nuclear weapons as a central problem of society and human civilization.” Ze zegt over de literaire werken dat het veelal ooggetuigenverslagen zijn met een ik-perspectief. “In sum, writing about the unspeakable means to speak out and by doing so to fall short – a paradox that authors of atomic bomb literature confront. Memory is not linear. Occasionally, the separation into the I-who-tells and the I-who-experiences, both aspects of the same self but located at different points along the spatiotemporal continuum, disturbs the orientation.”
Continue reading “Dag 40”Dag 42: cogito ergo ambulo
Toen we 6 weken geleden aankwamen op Narita Airport, hadden we niet meer in ons hoofd dan de vele boeken, films, kunstwerken en verhalen uit kranten en foto’s uit het boek De ontdekking van Japan van Ed van der Elsken. Ik was er 20 jaar geleden een keer een week geweest, het was en bleef een droom maar een te dure droom. Ik herinner me alleen de winkelstraten van Ginza, de paleistuinen en dat een grapefruit 10 euro koste op straat en we voor 300 dollar per nacht een hotelkamer hadden waar net de koffer in paste. Donna zat nog in de kinderwagen.
Ervaren is de krachtigste vorm van kennen. Het leert je veel over de wereld en veel over jezelf. Ik kan alleen maar hetzelfde zeggen als Ed van der Elsken. “Beroof desnoods een bank maar ga”. En “Laat jezelf zien.” Of zoals Nietzsche een beetje plat zei: Het leven zet aan tot denken en het denken tot leven. Onze vriend wandelde het liefst alleen. Dat is een gemis, dat alleen, hoe mooi Sils Maria ook is.
Continue reading “Dag 42: cogito ergo ambulo”