Ik lees dat men het terrourisme wil bevorderen In Japan. De Olympische spelen moeten een belangrijke impuls zijn, zo lees ik. Dan verwacht Premier Shinzo Abe dat het aantal terrouristen de 20 miljoen passeert. In 2050 moeten er dat 50 miljoen worden. Dat is in een land dat erg buitenlanderschuw is nogal wat. Vooral uit Azië verwacht Shinzo Abe veel bezoekers. China heeft er nu al 100 miljoen en Korea 15 miljoen en Thailand 35 miljoen. En de Fillipijnen een slordige 6,6 miljoen. Vakantie vieren is hot. In 1960 ging nog niemand op vakantie.
Japan is dus ook ambitieus. Het is maar de vraag wat dat het gesloten land doet. Wat gaat er veranderen? Komen er vergelijkbare “kaaswinkeltjes” in de steden, met dito klederdachttypes, waar geen autochtoon zich in herkend? Wat men wel vindt is dat de visite zich dient aan te passen aan ‘s lands eer en wijs. Wat men ook nog niet in de gaten heeft is dat de meeste terrouristen cheap asses zijn die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten en vooral vermaakt willen worden. En wat men vergeet is dat seks toch wel een heel belangrijke reden is om naar Azië of Afrika te gaan. Goedkope seks.
De prostitutie is in 1956 verboden. Allerlei redenen kunnen daarvoor aangedragen worden, maar het waren die vermaledijde feministische pressie-groepen die het zo maar opnamen voor de rechten van de vrouw. De lokale VVD was tegen. De hele industrie ging ondergronds. Nu is het half-open. De wetten zijn van kracht, maar of men zeilt eromheen, of je moet weten waar je moet zoeken. Zo zijn er nu in Tokyo badhuizen waar je je kunt laten inzepen en zijn er in Osaka wijken met restaurants waar je een stevige maaltijd met een dame kunt nuttigen. Dat de maaltijd zo bevalt dat men zich dan terugtrekt in privé-vertrekken gaat geen agent wat aan. Dat heet verkering, toch?
De inspectie maakt dankbaar gebruik van een inzeepbeurt, dus alleen de badhuis-eigenaren klagen steen en been dat dit corruptie is. Het is dus geen Pattaya of Bangkok, waar de blote meisjes rijen dik in barretjes zitten te wachten. Het barst in Bangkok en Pattaya overigens van de Japanse mannen op zakenreis. De kosten van een inzeepbeurt liegen er ook niet om. We beginnen bij 300 euro. In een straat in Kyoto komen we “private relaxrooms” tegen die voor 150 euro het uur verhuurd worden.
Japan zal dan ook niet door sekstoeristen overstroomd worden. Net zoals landen als Gambia erom bekend staan dat de dames daar in grote getalen naartoe gaan om de lokale mannen te helpen om te voorzien in het dagelijks onderhoud van hun gezin.
De kosten van verblijf zijn in Japan toch niet bepaald laag. Het land staat al jaren op onze verlanglijst, maar we moesten ervoor sparen. In Phnom Phenn huurden we een gigantisch huis voor 150 euro. In Bolivia een villa op een berg voor 150 dollar. In Kyoto zijn we met reiskosten, omdat we in een buitenwijk zitten 3000 euro kwijt voor een maand. Kyoto kent slechts 162 restaurants met een Michelin ster. In Parijs tel ik er 90. In heel Nederland een paar. De prijzen zijn het dubbele van Parijs. Een couvert voor 300 tot 400 euro is niet ongewoon. Ex 15% service kosten en 8% belasting. En dan krijg je 12 gerechtjes en moet je daarna naar de patatboer om aan te sterken.
Daar staat tegenover dat je even buiten de terrouristenlocaties een stuk goedkoper uit bent. Een maaltijd met Ramen of Udon gaat makkelijk voor 10 euro. En voor Sushi of Tempura betaal je ook niet de hoofdprijs in de lokale restaurants. Wel weer op terrouristen locaties. Scheelt 50% tot 80%. De sushi is wel veel gevarieerder dan we ooit op de wereld zijn tegengekomen, zee-egel, allerlei schelpdieren, 20 soorten vis en allerlei vegetarische composities. Maar met een boek als Japan, for one dollar a day, zoals ik jaren geleden gebruikte in Amerika en Mexico, kom je er niet. Of je moet van vuilnisbakken houden, hoewel, die hebben ze niet. Dumpsterdiven is hier lastig.
Hotels zitten allemaal in het duurdere segment en voor 150 euro per dag heb je een kastlade in het hoogseizoen, al zal Ad Latjes of Corendon ongetwijfeld een megadeal weten te sluiten om Shinzo Abe aan zijn 50 miljoen te helpen.
Kortom niet alleen de sekstoerist zal ontbreken, ook al die cheap-ass Corendon reizigers gaan het niet worden.
En dan nog dat ‘s lands wijs, ‘s land eer. De ervaringen zijn heel wisselend, maar heel basaal dient de terrourist zich wel aan hun regels te houden. En men schroomt niet om mensen te lokken met flauwekul verhalen. Sabya had in een gids gelezen dat een bepaalde wijk werkplaatsen te bezichtigen waren, waar je kon zien hoe de stoffen gemaakt werden. De romantica zag sweatrooms voor zich met hardwerkende weeuwen aan weefgetouwen uit de middeleeuwen en bedompte sferen. De wijk zelf, die dan volgens de terrouristengids bekend zou staan als de wijk van de garenindustrie was interessant maar niet bepaald overspoeld door winkels met stoffen of werkplaatsen.
Toen we op de plek aankwamen die in de terrouristengids was aangeduid als de werkplaats waar men de lokale werkkracht mocht zien weven, kwamen we voor een te net en te nieuw gebouw te staan. Toen we het gebouw wilden betreden werden we bruusk tegengehouden door een Japanner in grijze klederdracht en bril met ronde glazen. (Niet dat het ertoe doet, maar het gaf hem een intellectueel uiterlijk, verwachtingen en framing en dat soort dingen doen ertoe). Eerst werden er twee terrouristen die kennelijk voor ons in de peeskamer, excuus, de weefkamer waren geweest, uitgelaten en naar een aanpalende winkel gedirigeerd waar men voor schandalige bedragen kleine stukjes stof kon kopen. Alles begeleid met veel gebuig en welgemeend geprevelde bedankjes, Origato hari mas…. Etc… Toen deze twee in de mond van het veilig walhala van de portemonnee-plunderaar waren verdwenen, werden wij binnen gelaten, onder het zelfde gebuig en prevelen van de heilige Japanse sacramenten. Daarna ging het snel bergafwaarts.
De eerst ruimte waarin wij werden toegelaten, was groot en fungeerde duidelijk als keurig opgetuigd museum. Geen wevende weeuw te bekennen. Mij werd niet gevraagd, maar gesommeerd de deur achter mijn kont te sluiten, terwijl nog niet van van mijn verbazing bekomen was, of meer de shock. De vloer was iets hoger dan de entree, en ons werd gesommeerd om in de entree de schoenen uit te doen. Niet een geheel onbekend gebruik, maar het gevoel een minder ras te zijn dat dat niet uit zichzelf deed, bekroop me. Onder voortduren gebuig en geprevel, dat wel. Vervolgens kreeg Sabya de opdracht op een speciaal daartoe aangelegde mat haar sokken te vegen.
Omdat we er nu eenmaal niet intelligent uitzien werd het uitvoerig voorgedaan. Tot overmaat van ramp stond ik op een plek in de entree waar het ons gojem niet toegestaan is om te staan. Met een schreeuw die ware doodsverachting deed veronderstellen, joeg de in het lokaal grijs gehulde figuur mij van die plek weg. Het werd me allemaal te veel en ik snelde snikkend het gebouw uit, Sabya bezwerend dat zij zeker moest blijven, maar dat ik doodsangsten uitstond om nog meer zonden tegen de heilige geest te plegen. (Nou ja). Ik ging buiten rustig brievenbussen fotograferen, maar al na de eerste klik, verschenen Sabya en Sét alweer. Ook zij durfden het heilige der heilige niet aan.
Die combinatie van de boel belazeren door een plek een authentieke weeffabriek te noemen en dan je aan allerlei regels onderwerpen die je maar moet raden op straffe van een oprecht minderwaardige blik en heftig gesticuleer, komen we vaker tegen. Er lopen een vreemde cessuur tussen de tempels die nog in gebruik zijn en plekken die voor de terrourist bedoeld zijn.
Maar de Heere God zag onze ellende en verhoorde onze smeekbeden. Om de hoek kwamen we een ogenschijnlijk onooglijk koffiewinkeltje tegen. Het was weer zo’n jaren 50 winkeltje met een heel oud dametje achter een toonbank en wat gasten bij het raam. Alsof je een huiskamer binnenkwam en de vrouw des huizes haar eigen feestje had. We werden warm verwelkomd dit keer en we mochten zelf zitten waar we wilden. Sét kreeg van de twee oude dames alle aandacht die en jonge blonde god van 8 verdient en zelfs koek en een sinaasappel en de koffie werd vers voor gezet. We vonden het gewoon jammer om weg te gaan.
Shinzo Abe heeft nog wel iets te doen en uit te leggen aan zijn wat wereldvreemde burgers, voordat hij de top kan aanvoeren van meest bezocht land van Azië.